همدلی یک مهارت نرم مهم است که کودکان، هم در خانه و هم در مدرسه آن را فرامی‌گیرند. یادگرفتن اینکه دیگران چگونه فکر می کنند و احساسات افراد چگونه بر تصمیمات آنها تأثیر می گذارد می تواند به کودکان کمک کند تا این مهارت نرم را در سال های اولیه زندگی خود توسعه دهند.
به گفته لارنس کوتنر ، نویسنده کتاب «چگونه کودکان همدلی را توسعه می‌دهند» :
همدلی کردن با یک فرد به معنی درک احساسات او است، به‌بیان‌دیگر، درک این مسئله است که اگر در موقعیت او قرار داشتید چه احساسی داشتید. همدلی توسعه یا بسط خودپنداره است اما بسیار پیچیده تر. همدلی مستلزم آگاهی از این مسئله است که شیوه تفکر و احساس دیگران نسبت به خودشان می تواند با تفکر شما مشابه و یا متفاوت باشد و همچنین آنها احساساتی دارند که با آن افکار و تصاویر مرتبط هستند.
آموزش همدلی در کودکان می تواند مهارت دشوار و پیچیده ای باشد و چیزی نیست که فرد در یک کلاس تربیتی یا در یک دوره کالج فراگیرد. همدلی، یک مهارت لحظه ای و آنی است که کودکان در طول زمان آن را پرورش می‌دهند، آن زمان که شاهد احساسات دیگران هستند و سعی می کنند تصور کنند چه احساسی در آن لحظه دارند. همدلی یک مهارت رشدی محسوب می شود که یادگیری آن به زمان و بلوغ نیاز دارد. میزان همدلی در یک دانش آموز مهدکودک به‌اندازه یک دانش آموز دبیرستانی عمیق و گسترده نخواهد بود.
کودکان زمانی همدلی را فرامی‌گیرند که مشکلاتی برایشان پیش می آید، یا یکی از دوستانشان آسیب می بیند یا اتفاقی خوشحال کننده و مسرت بخش رخ می دهد. آنها یاد می گیرند که خود را در موقعیتی قرار دهند تا احساس طرف مقابل را مشاهده کنند و درک کنند چرا واکنش های آنها با این احساسات سازگار هستند. آنها همچنین با مشاهده مهربانی و دلسوزی دیگران همدلی را از آنها می‌آموزند. وقتی دوستی پس از زمین خوردن (دوست خود) در زمین‌بازی به او کمک می‌کند یا یکی از همکلاسی‌هایش در دبیرستان گوش شنوایی برای صحبت‌هایش می‌شود، کودکان می‌آموزند که همدلی مهارتی است که آنها را به افراد بهتری تبدیل می‌کند.
رسانه‌ها به‌ویژه رسانه‌های اجتماعی نیز از روش هایی هستند که شفقّت یا حتی تصمیمات ضعیفی را که توسط افراد در خبرها گرفته می‌شود الگوسازی می‌کنند. کودکان مشاهده می کنند رسانه ها هم رفتارهای دلسوزانه و هم رفتارهای ناخوشایند و بی رحمانه را نمایش می دهند. آنها اغلب این سؤال را می‌پرسند که چرا اتفاقات بد برای افراد خوب رخ می‌دهد و می خواهند بدانند چرا این افراد چنین تصمیماتی را می‌گیرند. بااین‌حال، بزرگسالان می توانند به‌جای ردکردن و پاسخ ندادن به یک سؤال نامناسب و ناخوشایند در سر میز شام یا جلسه کلاس از این فرصت ها برای آموزش مهارت همدلی استفاده کرده و به کودکان کمک کنند تا احساس افراد را در این موقعیت ها درک کنند.
( برگرفته از کتاب مهارتهای نرم برای کودکان، ترجمه دکتر مصطفی دریادار و مریم اسفندیاری)